Sundara & DT1990pro – komentarz

2 centy ode mnie – jak już został poruszony ten temat na forum.

Przy tych słuchawkach nie chce mi się robić kwiecistych opisów charakterystyki grania. Ja je i tak EQualizuje, bo nie robienie tego to marnowanie ich potencjału IMO.

Nie chodzi o to by je specjalnie naprawiać, bo w stockowej formie już grają bardzo poprawnie. Tylko się je doprawia do smaku i wyciąga maksimum jakie są w stanie z siebie dać. Po EQ to dla mnie już przestaje się liczyć jak gra bas, średnica i wysokie, bo gra już sama muzyka.

To trochę dziwne, bo o ile DT1990 od razu u mnie zatrybiły i mnie oczarowały to Sundara mi się zwyczajnie nie podobały z początku i nie dostrzegłem w nich żadnej jakiejś wybitnej cechy po za tym co umieją dobrze robić planarne konstrukcje.

Teraz jednak – po dłuższym korzystaniu z nich – powiedziałbym, że w roli jednej jedynej pary robiącej za allroundery, by się lepiej sprawdziły u mnie, szczególnie jeśli nacisk kładę na przyjemność z muzyki i SQ w wyższym wydaniu.

Są wg. mnie lepiej zestrojone, lepiej reagują na EQ, mają niesamowity, niski planarny bas, grają czyściej, bardziej rozłożyście, scena jest otwarta, swobodna, ale bdb poukładana.

Nie potrafią niekiedy dać tak ciekawych i przyjemnych efektów jak DT1990 czy choćby HE4XX/HF580, ale to w sumie nie ma znaczenia, bo nie dają odczuć, że czegoś brakuje, a brak narzutu akustycznego może być odebrany jako zaleta i tak to w sumie odbieram. 

Obie pary podcięty skrzydła i powyrywały kończyny mojemu zakupoholizmowi i parciu na nowe słuchawki. Otworzyły za to przestrzeń eksploracji różnorodności realizacji muzycznych. 

DT1990 nie grają do końca naturalnie. To nie są słuchawki zapewniające naturalizm i całkowity realizm. Natomiast będąc dobrze zbalansowanymi i podkręcając trochę efekty przestrzenne dają świetnie odczuć to co autor utworu chciał przekazać w nagraniu.

Każdy nowy doszlifowany album to jest uczta z efektów muzycznych. Jedyne co taki audiofil mógłby chcieć bardziej i co pewnie przy pomocy jakiś triczków da radę osiągnąć to dołożyć im trochę barwności, trochę je podbarwić, że tak powiem przyprawić do smaku średnicę. 

W prezentację obrazu muzycznego Sundara włożona jest inna filozofia, mamy tu odmienne podejście do dźwięku. W ich przypadku „mniej oznacza więcej”. Niektórzy recenzenci, określili je mianem nudnych i pobawionych charakteru. Mogę się z tym zgodzić jeśli uznać to za komplement.

Siadając z nimi do muzyki wieczorem, przy zapalonej lampce, w dobrym stanie psychofizycznym to jest taka moja melomańska rozpusta, bo nic po za samą muzyką mi się nie narzuca.

Nie dostaje nic nowego czego bym już gdzieś nie słyszał (w już poznanej muzyce), ale podane to jest bardzo – powiedziałbym niebywale – poprawnie i z wysoką jakością.

Zarówno barwy jak i położenie dźwięków zdają się być na swoim miejscu, bez upiększenia, ale na tyle kunsztownie, aby angażować mnie w każdy utwór.

Mój mózg od razu tego nie kupił, jak gdyby nie dostrzegł zalet które są w jakościowym wykończeniu dźwięku, ale nie w niespotykanej efektowności. Nawet HE4XX przy nich są czarujące i uwodzicielskie.

Oczywiście szybko można wyczuć jakość wysokich i niskich tonów, oraz nie sposób się doszukać błędów na średnicy, ale magii na początku nie było.

Potem też nie, ale im dłużej słuchałem ich tym bardziej dostrzegałem jak magia się sączy, ale nie z nich samych tylko z muzyki, a one pozostają czystym medium. 

Najbliżej im do realizmu o który mi chodzi, choć jeszcze go w pełni nie osiągnęły.

Trzeba mieć chaos w sobie, by porodzić tańczącą gwiazdę. – Friedrich Nietzsche.

Bardziej przekonujące zawsze były dla mnie dynamiki, które mają więcej tego pierwiastka chaosu w sobie. W planarnych które znam jest grzecznie i wszystko zbyt dokładnie i jednoznacznie poukładane.

W końcu wróciłem to tego co już wiedziałem i stwierdziłem, że w słuchawkach i tak zawsze to będzie kompromis, a tutaj w zamian dostaję jakość, czytelność i komfort słuchania.

One są szybkie, nie ciągną dźwięków, ale z drugiej strony nigdzie nie gonią, grają żywo i wciągająco, ale jednocześnie z takim spokojem i dojrzałością, bez nerwowości i jakiejkolwiek przesady.

Jest jedna rzecz, która mnie zaskoczyła. myślałem, że będą bezlitoste dla słabszych realizacji, ale nie. One zwykłą muzykę pop grają nawet lepiej. Wynika to właśnie z tego spokoju, z tego że wszystko jest ładnie poseparowane i nie ma zniekształceń, które by szalały i zakłócały odbiór muzyki. Na same źródło potrafią być czułe i stawiać swoje wymagania jednak dla muzyki są dość wyrozumiałe, przekazując to co dobre bez bolesnego obnażania błędów. DT1990 nie miałyby skrupułów. 

(Grafika pożyczona z kanału YT: Joshua Valour)

DODAWANE ODPOWIEDZI NA KOMENTARZE:

– De Mello

End game jako najwyższa ekstaza może nie. 😉

W kategorii zmysłowej stymulacji to wygląda u mnie to tak (uwzględniając używki okazje itp, niekoniecznie nowe egzemplarze):

Lecz to tak jak w tym Zen, przed end gamem rąbanie drzewa i wyciąganie wody ze studni, po end gamie rąbanie drzewa i wyciąganie wody ze studni. Przed wpadnięciem do króliczej nory – słuchanie muzyki i po złapaniu królików, gdzie stoją teraz uzbrojone w EQ po zęby na wejściu do króliczej nory zatrzymując mnie za każdym razem przed ponownym wpadnięciem – słuchanie muzyki, jej kontemplacja i zdumienie nad nią, bez potrzeby jakieś specjalnej stymulacji.

Na sensowny „upgrade” byłoby jeszcze trochę miejsca, ale jakoś w ogóle mnie nie ciągnie do tego i jest mi to nie potrzebne.